Avontuur avontuur avontuur!!!

'Avontuur begint in het avonduur!'

Met deze spreuk startte onze 4-daagse trip naar Apoera en Blanche Marie. Het was een trip vol avontuur in het avonduur!

Dag 1
Zaterdag 7 april vertrokken Hanne, Lien en de mamie en den Daddy (van Lien) en ik met een jeep richting Apoera. Na een half uurtje rijden, maakten we onze eerste stop in Lelydorp om even iets te kopen. Na ongeveer 5 minuten wilde Orlando, onze chauffeur, weer vertrekken. Hier start het hele verhaal van dé Jos (de jeep) en 5 toeristen.

Onze jeep wou niet meer starten: de pool van de batterij kwam los. Na een half uurtje konden we weer vertrekken nadat 3 mensen met 3 auto's, inclusief een deftige jeep, ons kwamen depanneren. Geen probleem, alles in orde! (Behalve dan de gigantische olielek, maar dit was blijkbaar normaal)

We zijn weg!

Na ongeveer 9 uur rijden met de jeep over hobbelige wegen kwamen we aan in Apoera. Onderweg zijn we even gestopt voor een plaspauze, lunch, hapje en drankje, om de benen te strekken, ...

Het duurde soms wel een hele periode voor we onze benen konden strekken. Ik kreeg toen het briljante idee om mijn benen gewoon uit het raam te steken!

 

We hebben continu door gereden en onze jeep niet stilgelegd. Anders start 'de Jos' niet misschien niet meer, dachten we.

Aangekomen in Apoera begon Orlando voor ons eten te maken. Wij konden ondertussen genieten van het mooie uitzicht op Brits Guyana.

Rond half 10 ’s avonds hebben we Dion, onze gids, ontmoet in Apoera. Meteen nam hij ons mee om 's nachts dieren te spotten in Apoera. We mochten boven op de jeep (onze Jos) zitten en hebben vele dieren gezien. Een leguaan, een slang, een kikker, een pad, ... Dion kon ze steeds voor ons vangen en wij konden met de dieren poseren voor een foto. We waren onder indruk hoe Dion zo'n kleine dieren in het donker kon spotten.

 

Dag 2

Lekker geslapen in de hangmat, lekker ontbijt gekregen van Dion en Orlando, mooi weer, ... onze dag kon niet meer stuk. We vertrokken met 'De Jos' vanuit Apoera naar Blanche Marie. We mochten terug op het dak zitten en genieten van het mooie weer. Ik hou er echt van om op het dak van de Jos te zitten. Hoe fijn is dat niet man!

'De Jos' was er helemaal klaar voor tot hij de brug tegenkwam. Het was niet zomaar een brug: een brug met hier en daar ‘enkele’ gaten. Dit zorgde voor extra spektakel en zeker omdat onze jeep zijn beschermplaat van de brandstoftank zo goed als verloor. Wat dachten jullie van dit te herstellen? Neen, hoor we reden gewoon al slepend door.

 

Tussen het rijden door zijn we ook gestopt in een oude hangaar die vroeger dienden om treinen te herstellen. In de donkere kamertjes zaten vele vleermuizen. Ook hebben we even gewandeld op wit zand langs de weg en bezochten we een Indiaans dorpje. Ook zagen we de sporen van een jaguar!

 Verderop de weg naar Blanche Marie rijdt 'De Jos' zich vast in de modderige bauxiet. Na vele pogingen en veel benzine, konden we na 30 minuten terug opnieuw verder rijden. Het begon te regenen, regenen, regenen, maar 'De Jos' was niet te houden. We vlogen verder door de hobbelige weg en we kwamen rond half 6 aan te Blanche Marie.

De regen hield ons niet tegen om er een gezellig avondje van te maken. Samen lekker eten, gezellig wat babbelen, spelletje 'weerwolven' spelen, enz. De tijd vloog voorbij en rond middernacht kroop iedereen in zijn hangmat.

Dag 3
In de voormiddag vertrokken we met een bootje naar de El Dorado-vallen. Daar konden we genieten van de watervallen en het mooie uitzicht. 

 

 

Nadien maakten we een wandeling naar DE Blanche Marie-vallen. Indrukwekkend! We werden er stil van, namen enkele foto's en genoten van het mooie uitzicht. Dit is té mooi voor woorden!!

Ondertussen werd de beschermplaat weer vast gebonden (met een stuk ijzerendraad) aan onze jeep en konden we vertrekken richting huis.

Het plan was om te stoppen bij een bakhuis met mooie uitzichten en te slapen bij mensen thuis in een dorpje. Na even rijden hadden we een klein ongeval voor.  De Jos rijdt zich vast op een serieuze bergop. We kantelden om en de jeep zat goed vast.

Dit was het begin van mijn hersenschudding. Ik vloog van de linkerkant volledig over Hanne tegen de rechterkant van de jeep! Dit kwam enorm hard aan en al snel werd ik helemaal bleek. Niet enkel ik had schade opgelopen, maar ook de Jos. Meteen uit de auto en onze ellende checken: band rechts achteraan was kapot en van de velg, de ontkoppelingspedaal stuk door een lek in de leiding en de pool van de batterij was weer los. 

Hier stopte voor mij het avontuur. Ik moest sneller terugkeren naar huis, want ik had mijn hoofd te hard gebotst. Voor mij was het nu voornamelijk rusten in een donkere kamer. Ik had geluk dat ik met een andere jeep met nog andere Belgen naar huis kon gaan! Iedereen in Suriname is enorm lief voor elkaar en ze brachten mij mooi naar huis.

                                         

                                        Vlak voor de hersenschudding...

Ontstaan hersenschudding

                                     

Het avontuur voor de andere bleef verder gaan… Dit noteer ik graag even voor jullie neer. J

Dion, Hanne, Lien en de ouders van Lien staken de handen uit de mouwen. Wat hebben de mannen gedaan: reserve wiel loskrijgen, de jeep opkrikken (dit was niet zo simpel waardoor ze met z'n allen dikke boomstronken zochten om eronder te leggen), wiel vervangen en slecht wiel terug onderaan de jeep bevestigen. Ondertussen begonnen ze de putten op te vullen met takken en te dagdromen over een nacht in de jungle.

Na ongeveer 3 uur en net voor het donker, was alles terug in orde. 'Alles' is veel gezegd. De Jos wou niet meer vooruit, maar wel achteruit. Dus moesten we ons achteruit bergop en laten bollen tot in eerste versnelling. Na een spannende rit zijn we eindelijk uit de modderige weg geraakt. Om alle stress te vergeten, heeft Dion voor ze nog een slang gevangen.

Vervolgens reden ze verder naar de slaapplaats. Het rijden werd meer stoppen, duwen en al rijdend inspringen. Tot ongeveer 1 uur 's nachts reden ze maximum in 2de versnelling over een hobbelige weg. Onderweg stopten ze even om onder een mooie sterrenhemel te eten. Ik lag ondertussen al lang in mijn bed in een mooie donkere kamer, zonder sterren.

Om 1.00 uur kwamen ze aan bij een boomzagerij. Daar dachten ze dat ze de Jos wel konden herstellen. Dit was blijkbaar weer niet het geval. De Jos weigert zich te laten helpen en 3 uur later waren ze terug op weg. Duwen, starten en maximum in 3de versnelling op weg naar huis.

Slapen deden ze om beurt in de jeep. Het plan om bij mensen thuis in een dorpje te slapen, viel in ’t water of misschien beter gezegd in de modder.

Hun prioriteit was om zo snel mogelijk ergens te geraken waar de jeep herstelt kon worden.
Om 6 uur kwamen we aan bij Witagron. Op de grote brug hadden we eindelijk bereik en konden we bellen om hulp. We namen de tijd om even te rusten en te slapen in de jeep. Mama, Hanne en ik vonden het spannend om naar het toilet te gaan op de brug en dat hebben we dan ook nog maar even gedaan. Nu dat we de kans eens hadden. ;)


Dag 4
Het werd licht en rond 8 uur vertrokken ze terug op weg. Ze zochten naar een rustig plekje langs de weg om even te ontbijten. Ze reden maximum in 3de versnelling en moesten nog steeds duwen en al rijdend inspringen. Na het ontbijt vertrokken ze richting een kreekje om ons eindelijk te verfrissen. Na een lange rit doet het echt deugd om in het water te springen. Ze waren bijna aan het kreekje tot onze reserveband kapot ging. De band was deze keer volledig kapot. Al een geluk dat het kreekje waar ze zich gingen verfrissen, maar 10 minuten verder rijden was. Anders stonden ze daar mooi in de zon op een dode weg...

De gids liep wat verder en kon zo een garage bellen. Ze genoten ondertussen van het frisse colagekleurde water. Rond kwart voor 3 kwam de garagist aan en hen redden. Hij had ook een lekkere roti meegebracht voor hun allen. De garagist en 2 anderen hebben er een ander wiel opgezet, de pool van de batterij vastgezet en aan de versnellingspedaal konden ze jammer genoeg niets doen. Dus moesten ze maar verder in maximum 2de versnelling. Even duwen en vol goede moed konden ze weer verder op weg naar huis. Nog 3 uur rijden en waren eindelijk thuis...

…Maar na 10 minuten rijden begaf de Jos het volledig. De aandrijving vooraan was afgebroken dus Jos was definitief kapot. De garagist werd terug opgebeld en wij mochten overstappen in een andere jeep. Met Josiane en chauffeur Orlando zijn ze verder naar huis gereden. Om 17.00 uur kwamen ze aan bij de Saramaccarivier. Daar hebben ze een collega van Orlando, een visboer, opgepikt. Ze moesten met 4 op de achterbank.

Het einde kwam in zicht. Een uurtje later kwamen ze aan te Zanderij, dronken ze een biertje en lieten ze ook Josiane achter. De collega van Orlando reed met Josiane terug naar de garagist en wij stapten over in Josefinne (een andere jeep). Eindelijk reden ze ook terug op asfalt richting ons huisje. 

Na een rit van 27 uur eindigde voor hen het verhaal… Om 19.00 uur kwamen ze aan in de Virolastraat. Al snel stonden ze rond mijn bed om te kijken hoe het met mij ging. Al slaperig en met boekende hoofdpijn zag ik ze en viel ik vrij snel terug in slaap. Oef, iedereen is veilig thuisgeraakt.

Dit was het verhaal van de Jos, Josiane en Josefinne ;).


Het was een trip vol avontuur dat we niet snel zullen vergeten! Hieronder nog enkele sfeerfoto's ;)

 

 

 

 

Mi lobe you!

Tina,Xxx